Algonquin park

We kwamen er nu pas achter hoe je de naam van dit park echt uitspreekt, namelijk met de nadruk op de tweede lettergreep. Maar dat maakte het park niets anders, het is namelijk geweldig. We hadden helaas te weinig tijd in ons volle schema om alles te doen wat hier kan, maar we hebben wel een goede indruk ervan en geweldige herinneringen meegenomen. Er is in feite maar één weg, door de zuidkant van het park, met een paar zijweggetjes naar kampeerplaatsen of stores waar je boten kunt huren of meerdaagse tochten met gids kunt boeken. Omdat we in feite maar een halve dag hadden, hebben we uitgebreid gekeken naar mensen die een kanotochten gingen beginnen, waaronder een stel uit Londen dat we de avond ervoor in de Wolf’s Den goed hadden leren kennen.

Een stuk verder in het park kwamen we bij een fietsenverhuur, waarbij aangegeven werd dat je 6 of 10 km. ver kon fietsen. Er was namelijk een voormalige spoorweg als fietsroute in gebruik van 16 km. Tot 25 jaar geleden was die spoorlijn in gebruik voor het transport van boomstammen. Spoorlijnen kennen niet veel verval, zeggen ze. Nou,  dat blijkt in de praktijk toch iets anders te liggen ... Ten eerste moesten we eerst bijna 3 km over bospaadjes rijden die op en neer gingen om bij de spoorbaan te komen. Vervolgen bleek dat ze bij een diepe kuil de houten bruggen hadden weggehaald. Dat werd klunen. Af en toe even stoppen om van de natuur te genieten of een meegenomen boterhammetje te verorberen en daar gingen we weer. En telkens weer regenjas aan, regenjas uit. We hebben helaas niet veel dieren gezien. Een paar eekhoorntjes, wat Knabbel en Babbels, en -tot onze verbazing- een schildpad op de weg, maar dat was het dan wel.

De avond in de Wolf’s Den was weer gezellig, met veel nieuwe mensen, waarvan er een Ier te veel bier had, waar we hem van af moesten helpen. Een dingetje is hier wel dat er in deze periode heel erg veel Black Flies zijn, die gemeen bijten.

Morgen gaan we een neef van een nicht, Dick, ontmoeten ... spannend!