Het verre westen

Na weer een fantastisch en gezellig ontbijt hebben we innig afscheid genomen van een stel mensen dat ons met een heel warm hart heeft ontvangen en ongelofelijk gastvrij is geweest! Omdat Dick Marijke voor het laatst gezien heeft toen hij nog een tiener was en zij dus nog acht jaar jonger, heb je geen idee hoe zo’n bezoek zal gaan, maar het is dus heel goed geweest.

Iets over negenen zijn we gaan rijden, hebben onze huurauto ingeleverd, de koffers ingeklaard, de beveiliging getrotseerd en om een uur vlogen we richting West. De uitgezochte stoelen bij de Exit bleken weer een goede zet qua beenruimte en ik ben zowaar even in slaap gevallen.

Nou had ik in januari al gemaild naar ons hotel hier in Calgary dat we graag gebruik wilden maken van hun gratis airport shuttle. Begin mei heb nog naar eens gerappelleerd en kreeg zowaar na een paar dagen antwoord. We waren geboekt voor de shuttle van vier uur. Maar al wat er kwam, geen shuttle. Na een uur ben ik maar eens gaan bellen en kreeg allerlei excuses over files en dat ze elk uur op het halve uur kwamen en zo, maar volgens ons waren ze het gewoon vergeten. Het is niet zo’n geweldig hotel, een beetje afgetrapt, maar schoon, niet zo duur en lekker dichtbij de camperboer, die zit hiernaast. Da’s makkelijk voor donderdag ...

Wel gaf de bestuurder van de shuttle, die we later achter de receptie weer tegenkwamen, ons goede tips over eetgelegenheden om de hoek en we hebben lekker op een terras een uitstekende Italiaanse maaltijd gegeten. Daarna waren we kapot. Die twee uur extra tijdverschil en de lange reis hakken er dan toch oneens in. Plus dat het echt heet was, maar dat wordt morgen anders volgens de deskundigen ... Beter, want we gaan de stad verkennen.