Eindelijk: de camper

Het laatste deel van onze reis is aangebroken: we hebben de camper opgehaald, naast ons hotel. Er was eerst nog wat verwarring: we moesten om 11 uur het hotel hebben verlaten en konden pas om 1 uur de camper halen. Gisteren waren we al even langsgelopen en hoorden we dat als ze ons er tussen konden plaatsen, ze dat zouden doen en anders konden we onze koffers wel even opslaan en de stad in gaan. Dat laatste bleek niet nodig te zijn, want we hoefden maar een half uurtje (werd natuurlijk een heel uurtje) te wachten. Na de nodige controles en uitleg konden er de berg met koffers naar binnen zeulen en de dichtstbijzijnde supermarkt plunderen voor mondvoorraad. Nou, de Superstore maakte zijn naam waar, hoor, wat een enorme winkels hebben ze hier. We hoefden niet alles in te kopen, want een vriendelijk stel had al eerder te veel ingekocht en een heleboel over toen ze de camper kwamen inleveren en vroegen of we daar interesse in hadden. Natuurlijk, wij zijn Ollanders, he ...

250 kilometer en een halve tank benzine verder kwamen we bij het einddoel van de dag: Dinosaur Provincial Park. Onderweg hadden we in eerste instantie de indruk dat we in een Hollands landschap rondreden, maar dat bleek toch niet helemaal te kloppen. Wat wij niet hebben is op een aantal plekken Ja-knikkers en oliepompen, waar ze hier in deze provincie de weelde aan te danken hebben. En ook hebben we niet dat een rivier door de zandstenen grond heen gesleten is en een heel grillig, woest, maar prachtig dal heeft uitgesleten. Je weet echt niet wat je ziet!

Helaas miezerde het wel zowat de hele dag, dus eens lekker rondkijken op de plaats van bestemming zat er niet heel erg in. Uiteindelijk hebben we tegen het vallen van de avond nog een wandelingetje kunnen maken, maar toe was het al zo schemerig dat we niet al te ver wilden gaan. Op naar onze eerste nacht in de camper. Omdat het vaste bed wat de kort lijkt voor mij, klim ik het bed boven de stuurcabine in.  Twee meter vierenveertig om languit te kunnen liggen, twee meter breed. Ongezellig, dat wel, maar het moet maar. En Marijke kan ook diagonaal liggen. 

Dit verhaal komt wat te laat omdat er in het dal waarin we onder de horizon zaten nul bereik was, geen telefoon, geen wifi. Gelukkig hebben we geen rampzalige meldingen gekregen, nee, juist goed nieuws: schoonpapa is weer uit het ziekenhuis terug naar het revalidatiecentrum, waar ze hem weer verder op weg gaan helpen.