De Wildwest treinreis

Eindelijk was de dag daar dat we een prairie treinreis gingen maken vanuit Stettler. Na eerst lopend in het dorpje nog wat boodschappen te hebben gedaan, werden we om twee uur door ons taxichauffeur opgehaald. Nou zat die toevallig ook op onze camping en hij wilde ons voor een tientje overal heenbrengen, maar het bleef hierbij. Er was vlak voor ons vertrek een regenbui voorbijgekomen die we niet verwacht hadden, maar gelukkig bleef het daarbij en hebben we er geen last van gehad tijdens de treinreis.
Na wat zoeken in de trein bleek dat we twee tegenover elkaar gelegen banken ter beschikking hadden, het was niet zo vol. Wat onwennig keken we onze buren nog aan, maar dat was snel over. Er kwam een oude baas met een baard van een halve meter voorbij, die de reis via een microfoon van commentaar voorzag, hoewel dat haast onverstaanbaar was. Hij ging alle bezoekers in onze wagon langs en vroeg waar ze vandaan kwamen. Bij elke plaats had hij wel een grap, grol of verhaaltje, maar toen hij van ons hoorde dat we 'from the Netherlands'  waren, werd de microfoon te voorschijn gehaald en moest de hele trein weten dat we er waren, all the way from The Netherlands, want Holland was niet correct. Dat was hem kennelijk al eerder eens uitgelegd.

Toen we daarna in de trein gingen rondwandelen en overal en nergens mensen tegenkwamen, was al gauw duidelijk dat wij die Nederlanders waren, wat toch een soort van speciaal gevoel geeft. Ze wilden allemaal weten wat we van Canada vonden, hoe lang we kwamen en waar we allemaal geweest waren en nog heen gingen.
Voor in de trein was een barwagen met een drie mans countrybandje, daar kon je lekker zitten en naar buiten kijken, in een van de achterste wagons was een hele komische man die liedjes zong en tussendoor moppen vertelde. Hij had een heel aanstekelijke lach, vooral omdat hij zelf het hardste om zijn eigen grappen lachte. Er was ook een wagon waar geen ramen in zaten, maar wel een dak. Daar kon je het beste van het uitzicht genieten. Verder was er een souvenirwagen, een luxe wagen, een wagen met paarse kussens, allemaal prachtig opgeknapt en fraai om te zien.
Een leuke anekdote is nog dat ik met het kleine Gopro cameraatje door de trein aan het lopen was en die grappende gitarist me door kreeg. Via zijn microfoontje brulde hij spontaan dat dIt het een na kleinste cameraatje was dat ie ooit gezien had (zie Video's). Toen ik hem uitlegde dat het een Gopro was, hoorde hij dat ik niet uit de buurt kwam en wilde gelijk van alles weten. Alle mensen in die wagen konden meeluisteren en lachen om zijn grappen en grollen.

Een uurtje in de reis gebeurde er iets onverwachts. Er kwamen vier menden op paarden aandraven, de trein stopte en we werden gedwongen geld af te geven aan de ruiters. In de trein liep er ook iemand met een zakdoek voor zijn gezicht en ik herkende daarin meteen die grappende gitarist in hem. Ook hij wilde geld zien. Niet veel later loste de man met de baard van een halve meter het op door een voor een de ruiters neer te schieten en de stelende gitarist uit het houten toilet te schieten waarin hij zich buiten had verstopt. Deze boef werd weer meegenomen te trein in en opgesloten. Handig, want hij moest op de terugweg nog optreden.

Daarna reed de trein weer door. Na in totaal anderhalf uur boemelen met een gangetje van een km of 20 kwamen we aan het eind van de heenrit in het plaatsje Big Valley aan. Vroeger was dat heel wat geweest, zo 2.500 inwoners honderd jaar geleden, maar toen was er nog een echt treinstation en er waren kolenmijnen in de omgeving. Nu zijn er nog 351 inwoners, waarvan 176 vrouwen en 175 mannen. Er is een schooltje van 90 leerlingen, die klas in 1 t/m 9 kunnen zitten. Het doel van ons bezoek was enerzijds om donaties voor het in stand houden van het dorpje, anderzijds het bezoeken van een grote eetzaal met een podium, waar we een smakelijk buffet met een glaasje wijn naar keuze kregen (rood of wit) en zo veel ijswater of ijswater met een kleurtje konden krijgen als we wilden. Nadat het eten er op zat, kregen we muziek en grappen van een duo met achtergrondeffecten (drumbox, koortje, beelden op de muur die meetrilden op hun bewegingen op het podium, omdat dat kennelijk niet zo stabiel was) en een viertal dames die af en toe opkwamen en een beetje onwennig iets uitvoerden. Allemaal een beetje knullig en daarom wel leuk eigenlijk. De muziek was 50-60-70-er jaren en de meeste ervan kenden wij ook wel. Na afloop van de show werden we in groepjes door het dorpje gereden, kregen uitleg en konden bij een paar interessante gebouwen ook uitstappen, als we  maar opletten, want als de trein floot hadden we nog maar 10 minuten. Wij zijn in de gerestaureerde houten graanelevator en een soort automuseumpje geweest.

Nadat de trein hetzelfde stuk weer terug gereden had werden we geheel volgens schema om 20.25 weer afgeleverd op het station van Stettler. Dit keer besloten we die kilometer maar te lopen en dat ging ook prima natuurlijk.

Daarna hebben we voor de tweede avond op rij bij onze buren en hun vrienden rond het kampvuur gezeten. Ontzettend vriendelijke mensen die hier een paar uur vandaan wonen en voor een baseball toernooi van hun kinderen hierheen gekomen waren. Allemaal heel erg geïnteresseerd in hoe het leven bij ons er uit ziet, bereidwillig om uit te leggen hoe het er hier aan toe gaan, echt leuk. 

Zo, hehe, die treinreis is eindelijk geweest, nu kunnen we verder. Morgen auto's en winkelen.