Via Yass naar de Wombeyan Caves

In een zeer laag tempo hebben we de volgende reisbestemming bereikt. De ochtend begon met het afleveren van een aantal balen wol bij Nico's   inkoper in Yass. Deze leidde ons rond in zijn opslaghallen en vertelde over zijn business. Dat er miljoenen in omgingen, maar tonnen verloren konden gaan als je verkeerd verscheepte.
Vervolgens werd de wekelijkse schapenveiling in Yass aangedaan. Een ongelofelijke wirwar van schapen, kooien, hekken, kopers, verkopers, veilingmeesters, begeleiders, vrachtwagens, chauffeurs, schapenhonden en nog veel meer werd ons getoond. Heel indrukwekkend. Er moesten vandaag 22.000 schapen verhandeld worden, dus de vaart zat er wel in. Pfff ... wat een business.

Daarna namen we afscheid van Nico, die besloten had om - gezien zijn recente ziekte en bijbehorende kuur - toch maar niet met ons mee te reizen met zijn tent. Alle begrip daarvoor. We zetten onze reis voort en passeerden Goulburn. Daar is een oude treinenmuseum en daar hebben Dick en Frits eens rondgekeken, terwijl de dames een wijntje namen in de camper. Oude treinen was wel correct ... wat een zooitje was dat, maar toch wel gaaf. Zoals dat gaat, werd ook dit 'museum' gerund door een aantal fanatieke vrijwilligers die allemaal de pensioenleeftijd allang bereikt hadden De foto's maken wel wat duidelijk.

Tenslotte werd de weg vervolgd naar de Wombeyan Caves, omdat Frits daar zo graag heen wilde uit nostalgische overwegingen. In mei 1974 vond hier in de toen gehuurde Volkswagen T2 camper een overnachting gedaan die volgens pa Klijn de koudste van zijn leven was. De volgende morgen stond het ijs op de wagen. Er zijn nog mooie foto's bewaard gebleven van een wit paard op een witte weide met herfstbomen op de achtergrond. En dik aangeklede familieleden die in het zonnetje zaten op te warmen op een omgevallen boom bij de rivier. Door deze foto's kan ik me er nog wat van herinneren, maar waarom we hier verder naartoe zijn gegaan weet ik niet meer. Dat gaan we morgen ontdekken want ondanks alle Research voor deze reis weet ik het nu nog niet. Het mag wel echt de moeite waard zijn, want we hebben er minstens 25 km voor over een slechte dirtroad moeten rijden, waardoor de vullingen bijna uit je kiezen rammelden, zeker als je achterin zat, zo hoorde ik. En het was gaan regenen. Morgen gaan we dezelfde weg weer terug ...

Als dit bericht geplaatst wordt hebben we dat al overleefd, want er is hier geen bereik. Daarom kunnen we ook geen informatie opzoeken over deze plek en de 'receptie' was al gesloten toen we aankwamen.